Κομμάτια ορίζοντα φωτισμένα
Ουρλιαχτά απ΄ τα βάθη της θάλασσας
Η σκέψη απλώθηκε, ξέφυγε.
Σε κλουβί συρματόπλεχτο,
Δεν κατάφερα να τη σπρώξω.
Στο χρόνο να βρω ορισμό και διάρκεια.
Στο κενό η Αλήθεια:
Ανύπαρκτη Άφθαρτη Απροσδιόριστη.
Στα κύματα προσεύχομαι
Θεέ, εμφανίσου.
Εδώ, σε χρειάζομαι
Ουσία λεπτής Διανοίας
Περιφερόμενα υγιή κύτταρα
προετοιμασμένα να νοσήσουν τη Μέγα Νόσο
της Παραμυθίας, του άφρονου ύπνου που διέγραψε την πορεία μας.
Τα ηνία δε σφίξαμε αρκετά
να ματώσουν τα δάχτυλα.
Η τριβή που μας νίκησε:
ζωή με δυο άκρα
μα μπερδέψαμε το τέλος, την αρχή, τον ορίζοντα.
Αν δίπλα μου θελήσεις να σταθείς,
εικόνα ακίνητη, σε φτιάχνουν άγαλμα,
Την ψυχή να γιατρεύεις.
Υπάρχουν σημάδια στον ώμο μου, εκεί που ξαπόστασες…
Pieces of illuminated horizon
Howls from the depths of the sea
The thought spread, escaped.
In a wire mesh cage,
I couldn`t push it.
In time to find definition and duration.
In the void, the Truth:
Non-existent, Immortal, Indefinite.
In the waves, I pray
God, reveal yourself.
Here, I need you
Essence of delicate Mind
Wandering healthy cells
prepared to suffer the Great Disease
of Consolation, the foolish sleep that erased our path.
We didn`t tighten the reins enough
to make the fingers bleed.
The friction that defeated us:
life with two extremes
but we confused the end, the beginning, the horizon.
If you want to stand next to me,
an immobile image, they make you a statue,
to heal the soul.
There are marks on my shoulder, where you rested...
You
mx7taf5gqm|00008E9992D3|xanthie|articles|soma|1377C3D0-5C66-4968-B21B-F5809ACA8868