ΧΑΟΣ

Μια λέξη,

Μια λέξη για να γίνει το Χάος φυγή.

Μια λέξη,

Εν Αρχή ειν ο Λόγος,

Ή το Φως;

Και μετά το Χάος η Γαία.

Για όσους κατάφεραν να κλέψουν του χρόνου ένα φιλι.

Μα πόσος θάνατος χρειάστηκε για να αλλάξει μορφή το στόμα,

Και ποιος το ξέρει, αν άνοιξε για να ψιθυρίσει ή να φωνάξει.

Κι ύστερα πάλι η φυγή

Κι ας λεν οι Γραφές πως ήρθε ο ¨Έρωτας

Για να ενώσει τα στοιχειά του καιρού

Και τ΄ Ουρανού και του Κρόνου

Με αρχή και Δίχως Τέλος συνεχής επανάληψη.

Ξέρεις, κάποτε είπα μακάρι

Κι από τότε όλα άλλαξαν

Γίναν μικρά και φωτεινά και χειρίσιμα

Μα χάθηκε κάτι από το άυλο

Το ανεμπόδιστο

Αυτό που ταξιδεύει το σώμα και το νου με πιότερο θάρρος.

Κι από τότε ψάχνω γράμματα παλιά,

Από κείνα που γέμιζαν το χαρτί δάκρυα,

Και γερνάω ανάμεσα σε λέξεις.

Μα ούτε αυτό είναι αρκετό…

Κι έπειτα έμαθα να ζω με τους τόνους.

Αλλά ο ρυθμός έμοιαζε να φθίνει, μέχρι που ξεθώριασε από πάνω μου

Και πια με κόπο άκουγα

Κι έτσι αφέθηκα, να γυρίσω ξανά, σε κείνο το πρώτο Χάος, στην Αρχή μου,

Στο Ατελεύτητο της Όλης Ύπαρξης.

Σε ένα μικρό , δυσδιάκριτο σημείο της Νόησης

Σε μια μόνιμη Μη-αναζήτηση

Στο μικρό ή στο όλο Χάος. Σ αυτό που εσύ το έλεγες Άβυσσο, ή Ένα

Πόσο νόμιζες ότι άντεχε στο άπειρο η Αλήθεια;

Ένα νησί, μια όμορφη σταγόνα βροχής

Και Μόνος περνάς στο παραπέρα.

Γέρος κι ανίερος

Επειδή ερωτεύτηκες

Επειδή αναζήτησες την Αγιοσύνη

Επειδή το Ιερό τα χέρια σου γέμιζε Ανάσες