Λόγος – Les Mots
Δεν κατάλαβα ποτέ, αν τα λόγια που γράφω είναι δικά μου, ή κάποιος
τα υπαγορεύει.
Σαν να ακολουθώ τον Νου κάποιου και απλώς τον καταγράφω.
Υπάρχουν ποιήματα, μεγάλων ποιητών, που τα έχουν πει όλα.
Κι όμως, ίσως οι Άνθρωποι έχουμε ανάγκη ξανά και ξανά, να λέμε, να ακούμε, τα ειπωμένα.
Ίσως μέσα από αυτούς τους Λόγους, να διαφαίνεται το Άρρητο.
Ίσως αυτός να είναι ο προορισμός μας – η ένωση με ό,τι υπάρχει. Και με ό,τι δεν υπάρχει.
Στην επανάληψη αυτή – μέχρι να καταφέρουμε να βγούμε από τον
κύκλο, συνεχίζουν να με βρίσκουν κείμενα
(ποιητικά, σκληρά ή ευαίσθητα, κάποτε απόκοσμα) και απαιτούν να ειπωθούν.
Να καταγραφούν στα Αρχεία.
I never understood if the words that I’m writing belong to me, or to someone writing them through me.
As if I’m following someone`s Thoughts, just writing them down.
There are poems, great poems, that say it all. However, maybe us Humans feel the need to repeat them, again and again, to hear one more time what has already been said.
Maybe after all those Speeches we get to see a glimpse of the unspoken. Maybe this is our destiny - the connection with whatever exists. And whatever doesn’t.
Lost in this repetition – in my attempts to escape the vicious circle, Speech comes to me (poems, texts, scripts, sometimes mystical) that demand to be heard.
To be written down.
