(11) TO unknown

Είναι φορές που δάκρυα με γέμισε η ομορφιά

και θλίψη αβάσταχτη.

Ο βράχος έγειρε απ΄ την ορμή του ανέμου.

Και δε σηκώθηκε ξανά.

Ένα ένα τα στοιχειά της φύσης προσκύνησαν μπροστά του.

Κι ο ουρανός σκοτείνιασε και βρόντηξε και άστραψε

Και ούρλιαξε απ΄ τον πόνο

Βρυχηθμός αυτού που ξεψυχά.

Του Ενός του Μεγάλου του Δυνατού.

Μορφή που χάθηκε.

Υψώθηκε.

Καταφύγιο βρήκε στο όνομα Αυτό,

που δεν τόλμησε κανείς να προφέρει.

Που προξενεί Κατακλυσμούς

Που γεννά Ερινύες

Που η Μοίρα παραχώρησε τη θέση της,

απλή ακόλουθος των πεπραγμένων,

βασιλικής καταγωγής κι ανάρμοστα διγενούς προελεύσεως.

 Η Πλάση απλώς φωτίζεται…

There are times when beauty fills me with tears and unbearable sorrow.

The rock leaned from the force of the wind.

And it never stood up again.

One by one, the elements of nature bowed before it.

And the sky darkened, thundered, and lightning struck,

And it screamed in pain,

The groan of the departing.

Of the One, the Great, the Mighty.

A form that was lost.

Rose up.

Found refuge in the name This,

that no one dared to utter.

That causes Deluges

That gives birth to Furies

That Fate yielded its place to,

a mere follower of deeds,

of royal lineage and inappropriately double-origin.

Creation is simply illuminated...