Κι ήρθαν στον ύπνο μου τόποι πολλοί, και κτίρια και μέρη.
Και μ έπιασε που λες μια νοσταλγία
Για όλα όσα ζήσαμε, απλά και σύνθετα και δακρύβρεχτα…
Πόσο έχω κλάψει για έρωτες, για ταξίδια, για όσα πλησίαζαν και χάνονταν ξαφνικά.
Κι ύστερα, πόσο έχω γελάσει, γέλιο βαθύ, σαν να έβγαινε από τα έγκατα της γης και ν απλωνόταν σε όλο, στο Όλον.
Κι ήρθαν που λες στον ύπνο μου, όλα αυτά.
Σαν αποχαιρετισμός μου φάνηκε. Ανήλιαγα δωμάτια, πόρτες κλειστές .
και κάτι σαν να περνούσε δίπλα μου,
με την άκρη του ματιού να ένιωθα μονάχα την κίνηση του.
Ο χρόνος και οι διαστάσεις. Μ αποχαιρέτησαν για πάντα. Ή για τώρα…
«Υπάρχουν ενσώματα όντα που ζουν Διπλή Ζωή. Ζωή που είναι σαν τύπος Δίδυμος Οντότητας
που φτιάχνουν το φως κι ή ύλη, το στέρεο κι η σκιά του»*
Αργά, τελετουργικά, καλωσόρισα την Φαντασία.
Τη μία και μόνη λειτουργία του Νου που μπορεί και ευθύνεται για την Αλλαγή,
την Δημιουργία.
Τον μόνο δρόμο που ο Ποιών Ποιητής μπορεί να βαδίσει.
Την φλόγα που φωτίζει –χωρίς τη διάλυση του σκοταδιού.
Που αγκαλιάζει το έρεβος κι αντανακλά την Ιδέα.
Την μόνη δίοδο στο ατελείωτο του Χάους, η οποία δεν επιθυμεί να το φέρει σε τάξη.
*ΣΙΩΠΗ – Edgar Allan Poe
And many places, buildings, and spaces came into my dream.
And a nostalgia seized me.
For all that we experienced, simple and complex, and tearful...
How much I have cried.. for loves, for journeys, for everything approaching and suddenly lost. And then,
how much I have laughed, a deep laughter,
as if emerging from the depths of the earth and spreading across everything, the Whole.
All these things came into my dream.
It seemed like a farewell.
Sunless rooms, closed doors. And something passed by me, and with the corner of my eye, I felt only its movement.
Time and dimensions. They bid me farewell forever. Or for now...
"There are some qualities—some incorporate things,
That have a double life, which thus is made
A type of that twin entity which springs
From matter and light, evinced in solid and shade."*
Slowly, ceremoniously, I welcomed Imagination.
The one and only function of the Mind that can and is responsible for Change, for Creation. The only path that the Creative Creator can tread.
The flame that illuminates—without the dissolution of darkness. Embracing the darkness and reflecting the Idea.
The only gateway to the infinite Chaos, which does not desire to bring it into order.
*From "SILENCE" by Edgar Allan Poe