Και νομίζεις πώς ξέρεις;
Πώς όποτε τη χρειάστηκες, ήταν εκεί;
Ψέματα!
Μόνο Ψέματα
Όταν ήσουν παιδί, προσπαθούσες μέσα από εφιάλτες να βγεις. Εγκλωβισμένη ανάμεσα σ αυτό που υπάρχει και σ αυτό που πολεμάς, άηχη.
Κι ύστερα, έγραφες, μα να μιλήσεις έτρεμες. Η ταχύτητα γύρω σου σε φόβιζε. Και δεν άπλωσες το χέρι να σταματήσεις τον περαστικό και να του πεις...
Κι αργότερα, στους πρώτες έρωτες, κλάματα και θάνατοι, κι αυτά βουβά.
Κι όταν σου γέμιζαν τα χέρια βελόνες και νήματα, έπρεπε να είσαι δυνατή, χωρίς μιλιά.
Ν αντέξεις.
Κι ύστερα το σίδερο μύρισε καμένο στο δέρμα σου . Δεν είχε νόημα, δεν σ άκουγε κανείς.
Και η φορά που φώναζες, που φώναζες σε παιδιά μικρά. Ανούσια. Εκείνα είχαν ήδη κλείσει τα αυτιά με τα χέρια τους.
Και μια μάνα κάποτε που χρειάστηκες, τη μόνη φορά που την κάλεσες, απλώς δε σε άκουσε.
Ακόμα και στο Θεό, όταν η Αδικία ήταν φανερή, ο ήχος σου ήταν ανάρμοστος.
Για μια φορά, Για μία μόνο φορά, αφήστε με να με ακούσω.
Ν ακούσω τη χροιά της φωνής μου. Για μια φορά, ακούστε με να ουρλιάζω.
Do you think you know?
How whenever you needed her, she was there?
Lies!
Nothing but lies.
When you were a child, you tried to escape through nightmares.
Trapped between what exists and what you fight, silent.
And then, you would write, but speaking made you tremble.
The speed around you frightened you.
And you didn`t reach out to stop the passerby and tell them...
And later, in the first loves, tears and deaths, all silent.
And when your hands were filled with needles and threads, you had to be strong, without words. To endure.
And then, the iron smelled burnt on your skin. It was pointless; no one listened.
And the time you shouted, shouted at small children. In vain. They had already closed their ears with their hands.
And a mother once, when you needed her, the only time you called her, simply didn`t hear you.
Even to God, when Injustice was evident, your sound was inappropriate.
For once, just once, let me be heard. Let me hear the tone of my voice.
For once, listen to me screaming.