Απαλά
Ένα χάδι
Η λόγχη αυτή τη φορά, ας παραμείνει στο πλάι
Ας μην χρειαστούμε Ανάσταση ξανά
Μία ημέρα αγάπης είναι αρκετή
Σήμερα έκανα δέκα βήματα.
Δέκα ολόκληρα βήματα.
Προσεκτικά
Ολοκληρωμένα
Ένα κομμάτι από το πόδι το δεξί πάτησε σε ένα καλογυαλισμένο μίσος
Κι ύστερα το γόνατο ήρθε και λύγισε στα δυτικά του κόσμου (όχι αυτού, του άλλου)
Δέκα ολόκληρα βήματα – με το ένα πόδι. Το άλλο ξεχάστηκε κι έβαλε ένα ποτό να πιει…
Και εκεί που κανείς δεν το περίμενε (ίσως δηλαδή να το περίμεναν πώς και πώς
κάποια από τα σκουλήκια τα εντός μας)
εμφανίστηκε ο μεγάλος αδερφός. Δηλαδή το μεγάλο δάχτυλο θέλω να πω.
Κι άρχισαν τα βήματα να εξοστρακίζονται. Πότε στα όνειρα, πότε στα δε θέλω, πότε
σε ένα σχοινί – βασικά συρματόσχοινο ήταν- τυλιγμένα σφιχτά.
Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Μην ακούτε που σας λένε για κρότους και υβρίδια ζωής.
Η πρώτη πρώτη ημέρα, ήταν μια αποτυχία λάμψης.
Γι αυτό μετά, ένα σωρό κόσμος έπρεπε να βηματίσει, ώστε να φτάσουμε
να καρφώνουμε πόδια, να λογχίζουμε πλευρά.
Θέλω, επιθυμώ βαθιά και ειλικρινά, να είμαι ξεκάθαρη μαζί σας:
Χρέος μας είναι (δηλαδή μας χρεώσανε, με το ζόρι!)
να λυτρώσουμε τους Θεούς από τη λήθη.
Τι νομίζετε; Πώς γεμίσαμε ενοχές και σπάταλα χρώματα στους ορίζοντες;
Οι άνθρωποι, από τη φύση μας, γεννιόμαστε ως υποδοχείς φτερών.
Ε, άλλο τώρα που το κρύβουμε.
Το σημαντικό (μας λένε πως είναι)
η αρχή. Από την αρχή να ξεριζώνονται οποιεσδήποτε πιθανότητες αεροδυναμικής.
Να καίγεται – κολασμένα- η λειτουργία πτήσης.
Έτσι, ωραία, όμορφα, τακτοποιημένα, θα μετράμε τα ολόκληρα βήματα
που μας αντιστοιχούν.
Είσαι εδώ; Θα έρθεις;
Ήθελα τόσο να αποφύγω τον λόφο της Ιερουσαλήμ αυτή τη φορά…