(10) TO unknown

Θεέ μου,

ευθείες παράλληλες

γραμμές και τμήματα

-από νερό και φωτιά-

στέκουν απέναντι

Και με κοιτούν

Και μου ζητούν

Τη λύτρωση

Τον καθαρμό

Τη φαντασία

    Και την εμφάνιση

Στο δρόμο αυτό

σταυρός μπροστά μου-

 Γαλήνη δε θα υπάρξει.

Μα τον πόνο το βαθύ

γλυκά θα απαλύνω

Στο χέρι μου φωτίζεται κάθε λέξη

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

το μεγάλο βήμα έγινε.

και είδα.

  Όλα ήταν πάντα τριγύρω μου

  απλώς τα είδα

Αποφάσισα και προχωρώ.

Οι άνθρωποι με άφηναν (ή τους άφηνα) πάντα μόνη

Στη φωτιά μου κουβαλούσα τις αμαρτίες τους

Να ξεπλυθούν από το Μέγα Παράπτωμα

Να ξεχνούν πως πεθαίνουν.

Να ζουν απλά.

Ίδιοι αρνί, που τα χέρια σου γλείφει

ακριβώς πριν τη σφαγή.

Και ποτέ δεν αναγνώρισε το θάνατο.

Oh, my God,

Straight parallel lines

and segments

-from water and fire-

stand opposite

And they look at me

And ask of me

Redemption

Purification

Imagination

And revelation

On this path,

a cross in front of me -

Peace shall not be.

But the deep pain

I shall soothe sweetly.

In my hand, every word is illuminated.

THERE IS NO TURNING BACK

The great step has been taken.

And I saw.

Everything was always around me,

I just saw them.

I decided and I move forward.

People always left me (or I left them) alone.

In my fire, I carried their sins

To be washed away by the Great Transgression.

To forget that they are dying.

To live simply.

Like lambs, licked by your hands

just before the slaughter.

And they never recognized death.