Υπάρχει λοιπόν, Αυτό το σημείο του ουρανού
Που συγκεντρώνονται οι ψυχές να κατέλθουν…
Κι έπειτα, μόλις φτάσεις στη γη, αγκομαχάς να ξανανέβεις…
Είσαι τυχερός αν καταφέρεις να ξαναφτάσεις στην αφετηρία
ενώ ακόμα η ύλη σου αναπνέει.
Είναι πολλές οι φορές που το προσπάθησες.
Για εσένα που τα χρώματα εκεί ψηλά είναι γαλαζοπράσινα, υγρά, αιθερικά
έκανες κόπο περισσότερο.
Και ξαναπέφτεις στη γη με ορμή- επειδή μόνο έτσι θα προλάβεις.
Η τριβή, η ταχύτητα, η πύκνωση των πιο κάτω χρωμάτων, σε καίει.
Αλλά φτάνεις.
Σε μια ανθρώπινη στιγμή, είσαι και πάλι ανάμεσα στους ζωντανούς.
Με την όψη μαυρισμένη, σα να βυθίστηκες στον άνθρακα.
Κι ήρθε η ώρα- τώρα που ξέρεις από πού ξεκίνησες- να καθαρίσεις, να καθαριστείς, με τη λάμψη ολόφωτη να προχωρήσεις προς το πιο υψηλό σημείο.
Εκεί πάνω, τα χρώματα ήταν διάφανα και διαυγή, και δεν υπήρχε θερμότητα.
So there is, That point in the sky
Where souls gather to descend…
And then, once you reach the earth, you struggle to ascend again.
You are fortunate if you manage to return to the starting point while your matter still breathes. Many times, you tried.
For you, the colors up there are azure-green, fluid, ethereal.
You made more effort, and you fall to the earth with momentum - because that`s the only way to catch up.
Friction, speed, the density of the lower colors, burn you.
But you arrive. In a human moment, you are among the living again. With a blackened appearance, as if immersed in coal.
And the time has come - now that you know where you started - to cleanse, to purify, and with a radiant glow, move towards the highest point.
Up there, the colors were transparent and clear, and there was no warmth.