Οutside the wall

On a marble slab, above,

I longed to sleep...

and slowly, from the pores of the marble,

to melt and sink deep into the earth,

to become smoke and soar high in the lightning.

But even so,

the door closed, doubly locked,

bars piercing through the body,

knives carving the initials of God.

And outside the wall, I waited. I was afraid.

I wanted to hope, but I could no longer find in what.

I`M LEAVING.

I DON`T WANT TO STAY HERE ANYMORE.

I`M TIRED. I`M BORED.

I`VE ALREADY ENDURED ENOUGH.

ENOUGH.

Stop crying now.

You`re getting blurry and can`t see.

There is no redemption.

And redemption is an old lie. Deception. Mirage.

No one escaped. Never. God, goddess, or human.

Σε μία πλάκα μαρμάρινη, επάνω,

νοστάλγησα να κοιμηθώ…

κι αργά, απ΄ τους πόρους του μαρμάρου,

να λιώνω και να μπαίνω βαθιά στη γη

να γίνομαι καπνός και να πετώ ψηλά στους κεραυνούς.

Μα ακόμα κι έτσι

Η πόρτα κλειστή, διπλά σφαλισμένη

Κάγκελα που τρυπούν το κορμί

Μαχαίρια που χαράζουν τα αρχικά του Θεού.

Κι έξω απ΄ τον τοίχο, περίμενα. Φοβόμουνα.

Ήθελα να ελπίζω, μα δεν έβρισκα πια σε τι.

ΦΕΥΓΩ

ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. ΒΑΡΕΘΗΚΑ.

ΗΔΗ ΕΧΩ ΑΝΤΕΞΕΙ.

ΦΤΑΝΕΙ.

Σταμάτα πια να κλαις.

Θολώνεις και δε βλέπεις.

Δεν υπάρχει λυτρωμός.

Κι η λύτρωση παλιά, Ψέμα. Απάτη. Φενάκη.

Κανείς δε γλύτωσε. Ποτέ. Θεός, θεά ή άνθρωπος.