Και τι με νοιάζει εμένα αν θα είμαι επάνω ή κάτω;
Τι σημασία έχει;
Η μητέρα εξουσία – ο άντρας εξουσία
Κι εγώ είμαι μονάχα κόρη ή σύζυγος.
Ανάμεσα σε θεούς, αναρωτιέμαι αν είμαι θνητή, αν είμαι ημίθεη ή μήπως κάτι τελείως διαφορετικό.
Θα ήθελα μια μέρα να πιω έναν καφέ με τις φίλες μου.
Αλλά φίλες δεν έχω. Οι πεθαμένες είναι μόνο σκιές, οι ζωντανές δεν με αναγνωρίζουν πια.
Κι ο καφές, κι η κάθε μυρωδιά, για μένα επιτρέπεται μόνο ως ανάμνηση.
Όταν είμαι κάτω ανάμνηση των επάνω. Κι όταν είμαι επάνω μάζεμα (σαν τα μυρμήγκια) υποχρεωτικό για να προσφέρω στους κάτω.
Άκουσα να λένε την ιστορία μου. Πώς η μητέρα με έχασε, πώς έκοψε την γη από τους δεσμούς της, πώς όταν ξανάρθα φύτωσαν τα πάντα λέει στο χώμα και πάλι…
Κι άκουσα να λένε και για εκείνον που βίασε την κοριτσίστικη φύση μου. Που με άρπαξε, που με εγκλώβισε.
Αλλά σε όλο αυτό, που στην πραγματικότητα μονάχα εγώ πόνεσα, σε όλο αυτό, στις δικες μου πληγές, κανείς, μα κανείς δεν αναφέρθηκε. Μιλάνε για τους άλλους. Πονάνε με τους άλλους.
Η μόνη καταδίκη όμως, είναι η δίκη μου. Αιώνια. Καταδικασμένη στην Αθανασία, αλλά όχι εγώ, ο μύθος των άλλων. Από εμένα, έμεινε μόνο ο ήχος μου.
Και ένας απόηχος του ονόματός μου: Περσεφόνη
And what do I care if I`m up or if I’m down?
What does it matter?
Mother - power, man - power.
But I am only a daughter or a wife.
Amongst gods, I wonder if I’m mortal, semi-mortal or maybe something completely different.
I would like to go for coffee with my friends one day.
But I have no friends. The dead are only shadows, the alive can’t recognise me anymore.
And the coffee, and every smell, are only memories to me anymore.
When I’m down I`m just a memory of the above. And when I’m up, above the surface, collecting (like an ant) things to offer to the world below.
I heard them tell my story. Of how my mother lost me, how she cut ties from the earth, and how when I returned everything flourished once again…
I heard them talk about him as well, him that took away girlish nature. Him that snatched me, that trapped me.
But in all this, where in reality, I am the one that got hurt,
in all this story about my pain, nobody - nobody mentioned me. They talk about the others. They hurt with their pain.
The only condemnation, however, is my trial. Forever. Doomed to Immortality, but not me, the myth of others. From me, only my sound remained.
And an echo of my name Persephone.