Σε κάθε λίμνη από φλεγόμενα κεριά
Βγάζω καλούπια ψυχής
Και φτιάχνω μάζες άμορφες, γυαλιστερές
Αχόρταγα στόματα, να μιλούν και να βρίζουν.
Επειδή διαλευκάναμε το φόνο, δε σας δείξαμε με το χοντρό μας δάχτυλο.
Γνώση που ξέρω, Πίστη που θέλω, Δόξα που αποδέχομαι
Οι γεμάτες αυταπάτες ζωές μου.
Οι φύλακες των συνόρων, ξέχασαν απλά να κλειδώσουν
Κι έτσι όλοι ξεμακρύναμε…
Μόνο που στη βιασύνη μας, πήραμε ακριβώς τον αντίθετο δρόμο.
Στρίψαμε από κει, που θα ‘πρεπε να έρθουμε.
Κι η επιστροφή, μας έριξε σε τοίχους άγριους
Με τα νύχια να ξύνουμε τα ξέφτια τους.
Οι σημαντικοί μας λόγοι ξεχάστηκαν, τόσο εύκολα,
Μαζί κι οι υποσχέσεις, για πίστη αιώνια στα λάβαρα του πολέμου.
Τελικά πάντα ξεκινούσα ένα γράμμα ερωτικό να σου γράφω,
Μα στο τέλος …
η σκέψη μου μαζί σου,
πήγαινε πάντα πιο ψηλά.
At every lake of burning candles,
I make molds of souls
And create masses shapeless, glossy,
Insatiable mouths, to speak and curse.
Because we clarified the murder, we didn`t show you with our thick finger.
Knowledge I know, Faith I desire, Glory I accept
My lives full of self-deception.
The guards of the borders simply forgot to lock
And so we all drifted away...
Only in our haste, we took exactly the opposite path.
We turned away from where we should have come.
And the return threw us into wild walls
With claws scratching their scum.
Our important reasons were forgotten so easily,
Along with promises of eternal faith in the banners of war.
In the end, I always started writing a love letter to you,
But in the end...
my thoughts with you,
always went higher.