CIRCLE

Στο Κέντρο του Κύκλου, ξανά.

Κι από κει να ψηλώνω.

Ανοίγω τα χέρια κι ένα τρίγωνο φωτίζει τη Νόηση.

Πόσο μακριά; Πόσο αλλού;

Όλα γυρνούν συνεχώς. Σταθερότης δεν υπήρξε ποτέ, Μια παραίσθηση ήταν μόνο,

Μια πλάνη.

Και στον υπόλοιπο κόσμο μια Ασφαλής Διαμαρτυρία.

Τότε ήταν, που από τον ουρανό κατέβηκε μια σκάλα ματωμένη

Και πάνω της όργανα ανθρώπων ζωντανά.

Δύσκολη η Δημιουργία, Βίαιη.

Να ντύσεις το πνεύμα με σάρκα,

έπρεπε πρώτα να την γεννήσεις. Με πόνους. Με οδυρμούς. Με οδύνη.

Κι ύστερα φυλάκισες τον Ύψιστο Νου σε χρόνια ζωής.

Πόση ματαιότητα σ αυτές τις Ανίερες Πράξεις.

Ποια Αγάπη Επικαλέστηκες για να δεσμεύσεις το Απόλυτο, το Ελεύθερο, το Περισσό.

Ποια Σοφία Ζήτησες, για να Το κοιμήσεις άσπλαχνα, με Ιαχές και Σημάδια Ηρώων.

Ανάπηρη Ανθρωπότητα, πώς νόμισες ότι σου αρκεί μια φιλοξενία Ουρανού;

Πώς ξέπεσες να ξεγελιέσαι στις Δερμάτινες Φαντασιώσεις σου.

Παραστράτησες και Αμάρτησες. Πρώτος Εσύ.

Γενού Ξανά ο Μέγας.

Κι Αναθάρρεψε.

Υπάρχει πολύ ακόμα Σύμπαν να πληγώσεις.

Υπάρχουν Αρχεία – Θα ελεγχθείς, μην το ξεχνάς.

Ό,τι κι αν έπραξες, θα το ποτίζεις διαρκώς με τη δική Σου Ουσία.

Θα είναι μια μόνιμη διαρροή Ενέργειας.