A Kiss

Έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ.

Μ’ έναν κόκκο Γνώσης να γιατρέψω τα οράματα.

Τρυφερά και δόλια,

επικίνδυνα, ύποπτα.

Ένοχα νηνεμίας.

Με γέλασε η πάχνη του πρωινού.

Κι έτσι πάτησα βότσαλα λεπτά, εύθραυστα, σπάνια.

Τότε ήταν που η Δημιουργία, ξαναδημιουργήθηκε.

Μα όχι απ’ την Αρχή. 

Δεν υπήρξε σημείο εκκίνησης χώρου.

Μια αδιάκοπη –και μόνιμη- φλόγα

Που φυλακίζει τα ρεύματα.

Δύναμη κρυφή, συμπαγής, αναστρέψιμη.

Κι ο ήλιος κοίταξε απ’ την άλλη.

Ευτυχώς.

Δεν υπήρξε Νους για να δούμε το Έγκλημα.

Δηλητήρια Σταυροί και Προδοσίες.

Αυτή τη φορά, θ’ αρνηθούμε γελώντας.

Το φιλί πια θα μας δείχνει αγάπη.

Ξέρεις, έτσι γι αλλαγή, θα πιστεύω.

Με κούρασε η καχύποπτη φύση μου.

We had to reach this point.

With a grain of Knowledge to heal the visions.

Tender and cunning,

dangerous, suspicious.

Guilty serenity.

The frost of the morning laughed at me.

So I stepped on pebbles, delicate, fragile, rare.

That was when Creation was recreated.

But not from the Beginning.

There was no starting point in space.

An uninterrupted - and permanent - flame

That imprisons the currents.

A hidden, compact, reversible power.

And the sun looked from the other side.

Luckily.

There was no Mind to see the Crime.

Poison Crosses and Betrayals.

This time, we`ll deny laughing.

The kiss will now show us love.

You know, for a change, I will believe.

I got tired of my suspicious nature.