Η πραγματικότητα μου είπαν πως είναι ψευδαίσθηση.
ΨΕΜΑΤΑ.
Καθ΄ ομοίωσιν Θεού γεννημένη,
Σε πύρινα νερά, πνεύματος Αγίου φλογοδότη, βαφτισμένη,
Οι πέντε μου άκρες, πέντε αισθήσεις, πέντε γωνιές αστεριού
Θεός κι εγώ, Δημιουργών Πραγματικότητες και Κόσμους και Ιδέες.
Και κύκλους συνεχείς, αναγεννώμενους, να εξελίσσονται στο δικό μου άπειρο.
Κύματα χτυπούν, ο ένας Λόγος τον επόμενον,
κι από τα βάθη του Εαυτού, ξεσπούν στα βράχια της Μορφής,
της κατ΄ εικόνας Θεού
Και ξεχύνονται από τα μάτια, το στόμα, τη μύτη, τα αυτιά, με ορμή
Και γίνονται πράξη στα χέρια, αγκαλιά ανοιχτή,
αγκαλιά στους πλανήτες, στο στερέωμα των ουρανών, στις παράλληλες ευθείες.
πόσο αλήθεια, μας ελευθέρωσε η τομή των παραλλήλων…
όλα κάποτε κάπου συναντιούνται, όλοι στην αρχή κρατιόμαστε από το χέρι...
Πριν από όλα ήταν ο Λόγος…
Η σκέψη ήρθε μετά, τη Δημιούργησα.
Τη Συνέθεσα.
Τη γέμισα κανόνες.
Μέτρησα τη γη και την περιόρισα.
Ξαναμέτρησα τη γη, και την άφησα ελεύθερη.
I was told that reality is an illusion.
LIES.
Shaped in the likeness of God,
In fiery waters, of the spirit of the Holy flame-giver, baptized,
My five edges, five senses, five corners of a star
God and I, Creator of Realities and Worlds and Ideas.
And continuous cycles, to evolve into my own infinity.
Waves crash, one Word after another,
and from the depths of the Self, burst forth upon the rocks of Form,
of the image of God
how true, the intersection of parallels freed us...
everything meets somewhere, we all hold hands at the beginning...
Before all there was Speech...
The thought came later, I created it.
I composed it.
I filled it with rules.
I measured the land and demarcated it.
I remeasured the land, and set it free.
