33

Δυστυχώς, πάντα η πορεία μου νότια.

Ο πολικός αστέρας μου ξέφευγε.

Πάντα . για κάποιο λόγο απομακρυνόταν.

Και τώρα?

Σε ποιον ουρανό να στηρίξω τις ευχές μου?

Η νύχτα είναι φριχτή μακριά σου

Και το φεγγάρι, ένας μισερός

ξεφούσκωτος σάκος.

Έτσι κι αλλιώς αστέρια

Δεν υπήρξαν.

Στον ύπνο σου να δεις τα πιο γλυκά όνειρα.

Μακριά . κι Εσύ. Κι Εγώ. Και κάθε Σύμπαν.

Τριάντα τρία.

Τα χρόνια του Μεγάλου Μαρτυρίου.

Των τελικών αποφάσεων.

Θεέ μου, ας μη το ζήσω κι αυτό.

Είμαι δειλή κι ανίκανη να σταθώ εμπρός σου.

Θέλω τη λύτρωση. Την εξαυλωση.

Το βάρος , που στο στήθος μου κουβαλώ, να φύγει.

Ή

Να φύγω εγώ.

Ας μείνω…

Να πλέω

ώσπου η σάρκα να λιώσει

τα κόκαλα να λιώσουν

η ψυχή να λιώσει

ΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΟΛΟ 

Unfortunately, always my path is southward.

My polar star escapes me.

Always. For some reason, it was distancing itself.

And now?

In which sky should I anchor my wishes?

The night is dreadful far from you,

And the moon, a miserable deflated sack.

Anyway, stars

Never existed.

In your sleep, may you see the sweetest dreams.

Far away. Both. You. And Me. And every Universe.

Thirty-three.

The years of the Great Martyrdom.

Of final decisions.

My God, let me not live through this.

I am cowardly and unable to stand before you.

I want redemption. Release.

The burden I carry on my chest to go away.

Or

For me to go away.

Let me stay…

To sail

until the flesh melts,

the bones melt,

the soul melts,

ONE WITH THE WHOLE.