ΚΟΥΚΛΑ la poupée
ΟΙ ΚΟΥΚΛΕΣ ΞΥΠΝΟΥΝ
Ίσως επειδή όταν ήμουν μικρή δεν έπαιξα με κούκλες ποτέ.
Θυμάμαι μου έφερναν κούκλες, πάντα κορίτσια, και τις έβαζα να κοιτούν από το παράθυρο.
Ή να διαβάζουν τις ράχες των βιβλίων.
Και μετά έφτιαξα την πρώτη κούκλα. Που μου μίλησε. Εγώ την γέννησα,
εκείνη πήρε τη δική της ζωή. Κάπως απέκτησε ψυχή. Και έζησε.
Και τώρα, χρόνια μετά, όλες οι κούκλες που γεννήθηκαν, αποφάσισαν να
ξυπνήσουν. Να βγουν από τα υπόγεια, από τα κουτιά, να αναπνεύσουν.
Όλες οι κούκλες, η κάθε κούκλα, έπαιξαν στο θέατρο. Είναι μεγάλες θεατρίνες, καλλιτέχνιδες.
Καθεμιά έχει τον ρόλο της, το καμαρίνι, το κουστούμι της.
Καθεμιά έχει τη δική της πορεία στον κόσμο της Τέχνης.
Στο κάθε παραμύθι, στην κάθε ιστορία, οι κούκλες δέχτηκαν συναισθήματα, ιδέες, σκέψεις.
Χόρεψαν, έπεσαν, χτυπήθηκαν – έζησαν. 
Οι πιο πολλές αγαπήθηκαν. Όχι όλες. Μόνο οι πιο πολλές.
Οι υπόλοιπες πέρασαν από τον κόσμο αυτόν ως θύματα. Αδιάφορες. Λειψές. Άνυδρες.
Οι ιστορίες με τις κούκλες δεν τελειώνουν.
Δεν ξέρω αν θα ολοκληρωθούν ποτέ. Εγώ γράφω, εκείνες παίζουν.
Κάτι με σπρώχνει, κάτι μου φωνάζει:
«Γράψε για μένα. Φτιάξε με, πλάσε με, ζωγράφισέ με, παίξε μαζί μου.
Σε παρακαλώ. Αλλιώς θα νικήσει η λησμονιά»
The Puppets wake up- by artista Xanthie
I remember people bringing me puppets, always girls, and me arranging
them to look out of the window. Or to read on the spines of books.
And then I made my own first puppet. That spoke to me. I gave birth to it,
and then it had a life of its own.
It somehow formed its own soul. And lived.
And now, years later, all of the puppets ever made, decided to wake up. To get out of the boxes, the basements, to breathe.
All the puppets, every puppet, played pretend. They are great actresses, artists.
Each one has its role, its dressing room, its costume.
Each one has its own path in the pathway of Art.
In every fairy tale, in every story, the puppets gained thoughts, ideas, feelings. They Danced,
they fell, they got hurt – they lived. Most of them were loved. Not all. Just most of them.
The rest experienced this world as victims. Indifferent. Incomplete. Insubstantial.
The puppet show is not over. I don’t know if it will ever be over. Something
is nudging me, something is telling me: «create me, shape me, draw me,
play with me – Please. Otherwise, the oblivion will win»
